Rozdział 25

- Tak? – spytałem odbierając telefon od Patty. Siedziałem w pokoju i oglądałem telewizor ,a sfochowana księżniczka Margaret leżała na moim łóżku z grymaśną miną.

- Zayn? Słuchaj, muszę jechać dzisiaj po zakupy spożywcze, bo od jutra zaczynam piec potrawy wigilijne, także nie możemy się spotkać. Wybacz.  – powiedziała beztrosko, a ja westchnąłem ciężko i potaknąłem jej. Dziewczyna się rozłączyła, a ja podparłem łokcie na kolanach, a głowę na telefonie, który nadal został w moich zaciśniętych dłoniach.

- Problemy ze słoneczkiem? – zaśmiała się wrednie czarnulka ukazując swoje białe jak śnieg zęby, a ja tylko spiorunowałem ją wzrokiem i wstałem z zamiarem odejścia, kiedy usłyszałem – proszę, nie odchodź- Jej wielkie oczy przepełnione były nadzieją i chcąc, nie chcąc usiadłem z powrotem na swoje miejsce.

- Margaret, chyba musimy wreszcie poważnie porozmawiać – mruknąłem z wyjątkowo poważną miną i znudzonym spojrzeniem, a ona przechyliła  się tak, by jej twarz była naprzeciw mojej i lewie zauważalnie przytaknęła.

- Masz rację-jej cienki głosik rozdarł głuchą ciszę, która przez moment zawisła w pokoju. Wydawało mi się, jakby wokół nas zaczęła się roztaczać niewidzialna mgła, blokująca racjonalne myślenie i gesty. Dziewczyna wbiła we mnie swoje oczekujące spojrzenie, a ja potarłem dłońmi twarz i  westchnąłem.

-Słuchaj ja…- zacząłem, ale ona przerwała mi gestem ręki.

- Zamierzam dokonać aborcji.- te słowa wbiły  się we mnie tak nieoczekiwanie jak strzał kulą w plecy. Wytrzeszczyłem swoje oczy i zaniemówiłem

- Co? – pustka w głowie spowodowała , że nie miałem ochoty używać bardziej rozbudowanych zdań, a Margi jedynie podrapała się delikatnie po karku.

- Tak będzie najlepiej dla wszystkich.- szepnęła pod nosem i wbiła swoje spojrzenie w drewnianą podłogę po swymi stopami.  Zacisnąłem usta w wąską linijkę i zmarszczyłem brwi. Siedziałem tak chwilę i nawet nie zauważyłem, kiedy dziewczyna zostawiła mnie samego w pokoju.

- Zayn, wszystko dobrze?- zapytał Horan patrząc na mnie uważnie, podczas gdy ja nadal nie zmieniałem pozycji. Dopiero, gdy potrząsnął moim ramieniem, ocknąłem się.

- Tak, tak wszystko dobrze. Wiesz, musze coś załatwić. – mruknąłem i zbiegłem na dół. Wyszedłem na mroźne powietrze, a wiatr dmuchał, jakby chciał zmusić mnie do powrotu do domu.

Wyruszyłem w kierunku domu mojej siostry, Morgan. Aż wstyd przyznać, ale od dawna nie pomagałem jej tak, jakbym mógł. Wiem, że zawsze mogę na nią liczyć i  okropnie czuje się  z tym, że nie koniecznie działa to w dwie strony. Odkąd rozstałem się z Patty stałem się nieobecny, lubiłem sprawiać innym ból. Wtedy czułem, że nie jestem jedyny na tym świecie, który tak cierpi.

Okropny ze mnie egoista.

Dojechałem na zaśnieżony podjazd i od razu poprawiłem zawiązanie szalika. Zapukałem do drzwi, a zaskoczona Morgan od razu wpuściła mnie do środka. Pamiętałem, że w te dnie ma wolne, by spędzić parę dni z małą, więc postanowiłem to wykorzystać.

- Co ty tu robisz?- zapytała patrząc, jak powolnie zdejmuje mokrą od lekkiego śniegu kurtkę i buty.

- Postanowiłem spędzić z wami trochę czasu, to coś złego? – zapytałem, a ona uśmiechnęła się lekko. Odwróciła się w kierunku schodów.

- Betty, zejdź na dół. Mamy gościa! – krzyknęła i po chwili słyszałem tupot małych stóp biegnących po piętrze.

- Wujek! – zapiszczała z zachwytu dziewczynka i omal nie zleciała zbiegając nieuważnie ze schodów. Od razu rzuciła się w moje ramiona, a ja bez większego trudu uniosłem ją w górę. Ważyła prawie tyle co nic,  co odzwierciedlało się w jej widocznych kościach.

Poszedłem z małą na górę i zacząłem miło spędzać czas. Postanowiłem dać siostrze zasłużony odpoczynek, bo dziecko potrafi dać w kość.

Po paru godzinach zabawy Betty ucięła sobie drzemkę, a ja zszedłem na dół potowarzyszyć Morgan. Siedziała w salonie z laptopem na kolanach przykryta beżowym kocem. W lewej ręce trzymała kubek z gorącą czekoladą, a prawą zapewne sprawdzała maile z pracy.

Właściwie moja siostra od zawsze była perfekcjonistką, co znacznie wydłużało czas jej pracy.

- Jak ci idzie? –spytałem zajmują miejsce obok niej.                 

- Nieźle. Szef dał mi podwyżkę i coraz łatwiej wiążę koniec z końcem. -  jej blady uśmiech zagościł na podłużnej twarzy, a czekoladowe tęczówki patrzyły na mnie przyjaźnie.

- Wiesz, że jeżeli potrzebujesz jakichś pieniędzy, to ja chętnie..- zacząłem, ale ona od razu zakryła mi usta dłonią.

- Wiesz przecież, że nie chce pożyczek.-mruknęła cicho, a ja przewróciłem oczami i westchnąłem.

- Kiedy on wychodzi na wolność? – zapytałem patrząc w bok, a Morgan prawie niezauważalnie wzdrygnęła się.

- Za parę miesięcy.

- Pamiętaj, żeby na was uważać, bo mnie tu już nie będzie.- powiedziałem patrząc jej prosto w oczy, a ona spojrzała na mnie z przestrachem.

- Ale jak to? – po pytaniu, niemal od razu zaczęły jej drgać wargi.

- Szukają nas, więc musimy uciekać. –szepnąłem, a ona przytuliła się do mnie bez słowa i siedziała tak do końca mojej wizyty, a ja lekko głaskałem ją po włosach.

***

23 grudnia

Wstałem koło południa i słyszałem dochodzące z dołu krzyki. Leniwie opuściłem swój pokój i skierowałem się do kuchni.

W tym jakże małym pomieszczeniu znajdowała się aktualnie aż szóstka osób. Margaret razem ze swoją przyjaciółką stały pochylone nad jedną z wielu rozłożonych książek kucharskich i wyraźnie kłóciły się o jakieś szczegóły. Obie były całe w mące i podejrzliwie patrzyły na mikser, którego, jak sądzę, do tej pory nie spotkały w swoim życiu. Niall wraz z Louisem starali się naprawić piekarnik, bo tej pory żaden z nas nie kwapił się, aby to zrobić. Jednak tym razem chyba dziewczyny zmusiły ich do tego, na co wskazywały ich skwaszone miny.  Jesse stał pod ścianą i z rozbawieniem przyglądał się ich wyczynom, a ja tylko podniosłem brwi do góry i szybkim krokiem opuściłem to tłoczne miejsce.

- Co tam się dzieje?- zapytałem siadając obok Stylesa  na kanapie w salonie, który też nie miał zamiaru pchać się do kuchni.

- Próbują robić potrawy wigilijne.- mruknął, a ja parsknąłem.

- Nie powinniśmy raczej myśleć co dalej? Dokąd uciekniemy? – spojrzałem na niego, a on bez reakcji nadal przerzucał kanały w telewizorze.

- Dowiesz się w swoim czasie.

- A co z tamtym policjantem? Szukają go?

- Chyba nie , ale miałeś szczęście, bo jak na razie nie wiedzą , że to porwanie. Nie ma świadków, nie ma dowodów. – powiedział,  a ja pokiwałem głową i wstałem z zamiarem odejścia, ale Harry zatrzymał mnie gestem ręki.- tak właściwie, to jeszcze nikt nie przyniósł mu nic do jedzenia. Idź to zrób. – rozkazał, a ja przecisnąłem się przez multum ludzi w kuchni i z tacą jedzenia skierowałem się do piwnicy.

Zapaliłem światło, zamknąłem drzwi  i pokonałem kilkanaście schodów, by w końcu znaleźć się w tym jakże chłodnym pomieszczeniu. Znajdowało tu się nie wiele,  było raczej szaro, a pośrodku tego wszystkiego  leżał na wpółprzytomny facet przykuty kajdankami do słupa. Kiedy mnie dostrzegł  uśmiechnął się blado, a gdy poruszy głową jego kitek opadł mu na drugie ramię. Upuściłem tacę obok niego i zabrałem się za wypięcie jednej dłoni, by mógł swobodnie zjeść posiłek. Przecież nie chcieliśmy go zagłodzić, a jedynie ocalić własne życie.

- Nareszcie. Myślałem, że się nie doczekam ostatniego posiłku. -  powiedział z widocznym rozbawieniem, a ja puściłem jego uwagę mimo uszu . Jego ciało, jak i głos były już tak wymizerniałe, że zapewne długo będzie musiał wypoczywać, aby wrócić do poprzedniej kondycji.

-  Hm, przyznam Zaynie Maliku, że dobrze to rozegrałeś.- kontynuował swój monolog gryząc kanapkę, a ja usiadłem naprzeciwko czekając, aż skończy posiłek i będę mógł go znowu skuć w kajdanki. – Niczego się nie spodziewałem. Zawsze myślałem, że kryminaliści muszą się wyróżniać wyglądem, a tu proszę! – wskazał na mnie – normalny człowiek. Jestem dopiero początkującym policjantem, nie pracuję nawet roku w pobliskim oddziale, więc może zapomnieli o moim istnieniu. Jednak jest osoba, która nigdy o mnie nie zapomni. Nie wiem, czy rozpoczęła szukanie mnie - czy też nie, byłoby lepiej dla niej żeby nie,  ale wiem, że zawsze będzie o mnie pamiętać.- nie jestem pewien, czy zapomniał już o mojej obecności, bo jego wzrok stał się dziwnie pusty, ale na wszelki wypadek  chrząknąłem, żeby przywrócić go do rzeczywistości.

Podziałało. Chłopak poruszył się niespokojnie i zwrócił na mnie uwagę, a ja widząc, że skończył jeść zakułem go z powrotem.  W tym momencie złapał mnie za nadgarstek i dodał :

- proszę, nie zabijajcie jej. – zemdlał.

***

Siedziałem z Patrickiem przy stole i patrzyliśmy, jak Horan z Jessem próbują przystroić dom lampkami i omal nie umarliśmy ze śmiechu. Nawet, gdy założyli już jej całe, usłyszeliśmy głośny wrzask Jessiego. Wszedł do domu i trzasnął drzwiami, a my spojrzeliśmy na niego pytająco.

- któraś z tych lampek się przepaliła i trzeba je wszystkie sprawdzić – mruknął, a my parsknęliśmy kolejną salwą śmiechu. – nie śmiej się, Malik, bo to właśnie ty jedziesz teraz do sklepu po żaróweczki na wymianę. – powiedział z wielkim uśmiechem, a ja przewróciłem oczami i chwyciłem kluczyki opuszczając dom.

Pojechałem do najbliższego marketu, a w tym czasie deszcz zaczął już stukać o szyby samochodu. Zaparkowałem  i zgasiłem silnik, a coś z prawej strony przykuło moją uwagę.

Był tam sklep z sukienkami, Mindy  i jakaś inna dziewczyna przymierzały sukienki, a Patty stała obok z pracownicą i z uznaniem przyglądała się dziewczynom. W pewnym momencie uśmiechnęła się odsłaniając zęby i podskoczyła z radości, a ja uśmiechnąłem się mimowolnie.

Nagle dziewczyna obróciła twarz w moim kierunku, a jej nastrój zmienił się diametralnie. Spojrzała na mnie z przestrachem, a Mindy podeszła do niej i zmarszczyła brwi. Patty powiedziała jej coś na ucho, a ta nie spuszczała mnie z oczu. Objęła ją i zaprowadziła w innym kierunku, a moje okno całkowicie rozmyło się przez gwałtowny deszcz. Odpaliłem silnik i postanowiłem pojechać do dalszego sklepu.

Widziałem ten ból w jej spojrzeniu.

Widziałem, jak gwałtownie zacisnęła usta z wrażenia.

Wyglądała jak kryminalista, złapany na gorącym uczynku.

Ona chyba po prostu ma mnie dość.

….

Ale ja się nie poddam.